Om te zeggen dat voetbal mensen echt maakt, is het beter om te zeggen dat ik op het voetbalveld nergens aan hoef te denken, of ik nu op het veld speel of vanaf de zijlijn toekijk. Ik heb altijd graag gevoetbald op de middelbare school en de middelbare school, vooral op de middelbare school, zelfs tot het punt van “je kunt een dag niet eten, maar je kunt geen dag niet voetballen”.
Ik speelde keeper op de middelbare school. Ik ben lang, slank, met lange armen en lange benen, dus ik koos die positie vrijwillig. Als het winter is, trek ik meestal mijn sportkleding uit omdat die mijn flexibiliteit beperkt; als het zomer is, zweet ik vaak overvloedig van het hardlopen en geniet ik van het zweet.
Tot de ochtend van 22 mei 2012, toen ik wegens ziekte in het ziekenhuis werd opgenomen. Voor een voetbalfanaat is er de komende anderhalf jaar geen voetbal. Dat gevoel… Ik huilde toch al voor veel mensen. Maar het is een zegen in vermomming. In de volgende anderhalf jaar heb ik met een gerust hart gekeken omdat ik niet kan sporten, en later ben ik toegelaten tot een relatief fatsoenlijke universiteit. Op de middag dat ik naar de universiteit ging, zette ik voor het eerst voet op het groene veld van de school, en het voelde alsof ik mijn oorspronkelijke zelf had gevonden. Maar ik ben toch niet mijn oorspronkelijke zelf. Mijn techniek is volledig uit vorm geraakt, mijn fysieke kracht is ook vrij slecht geworden, en ik kan zelfs het ritme van mijn klasgenoten niet bijhouden. Ik begon timide toen ik voetbalde. Eerst was ik niet sterk, en kon ik mijn voordeel van lange benen gebruiken om de bal voor de voeten van de tegenstander te blokkeren, maar nu durf ik niet eens meer te vechten. Maar wat maakt het uit? Zolang je maar kunt voetballen! Nadat de school begon, ging ik naar het schoolteam om deel te nemen aan de selectie. Hoewel het met mijn huidige lichaamsbouw en fysieke conditie onmogelijk is om geselecteerd te worden.
Tegen mijn tweede jaar hadden we elke week voetballes, en ik kocht nieuwe keepershandschoenen en ging weer spelen. Na zo’n half jaar kreeg ik eindelijk weer een beetje het oorspronkelijke gevoel terug. Mijn verhaal is voorbij.
Ongeacht ziekte, liefde, schoolwerk, bijeenkomsten, elke negatieve energie kan mijn liefde voor voetbal niet stoppen. Want voetbal is geloof. Bill Shankly zei: “Voetbal heeft niets te maken met leven en dood, voetbal is hoger dan leven en dood.” Het betekent niet dat we ons leven opgeven voor voetbal, maar dat we goed moeten leven vanwege voetbal. Als ik de oorsprong van mijn liefde voor het voetbal echt wil achterhalen, is het misschien omdat ik in het begin nog een wedstrijd heb gekeken.